Mówią

Mówią, że jesienią wraz z szelestem liści

melancholia stuka do okien wraz z deszczem,

że szarością, smutkiem świat okryty mgliście,

choć promienie słońca nie zasnęły jeszcze.

Mówią, że jesienią szaro, buro, brzydko,

że słońce zasnęło pod łez kołysanką,

i że błękit nieba nie błękitny, tylko

przyćmiony szarugi i wichury kalką.

Mówią, że jesienią cały świat się zmienia -

drzewa, ptaki, ludzie omszali zupełnie

i zegar, jak wariat pędzi bez wytchnienia

ku zimie,a zimą jeszcze bardziej sennie.

A ja lubię czasem pod liści pierzyną

poczuć w swojej duszy melancholii nutę,

zmoczyć deszczu kroplą i mgły odrobiną,

chwytać w dłoń powietrze purpurą osnute.

A ja lubię słuchać szeleszczących wierszy

przez listopad z wiatrem w gałęziach utkanych

i czekać, aż spadnie śnieżny płatek pierwszy

na twarz mą jesienną, na twarz zadumaną.